....hoera

Het jaar is nog nauwelijks begonnen en daar ben ik alweer. Als beloofd zou ik terugkijken op een korte periode die achter mij ligt. Niet te ver... want ik moet vooruit.

Belangrijkste op dit moment is misschien dat ik de afgelopen weken dacht 45 jaar te worden. Maar nee het is 46 geworden. Vandaag. Een stomme rekenfout. Mijn gevoel zou er verder naast zitten. Hoewel ik 'klaag' dat de tijd te snel gaat betrap ik mij op mijn nieuwsgierigheid naar de toekomst.

Dus geen "was ik nog maar..."  maar     "waar zal ik zijn over 5 jaar".

Wat ga ik meemaken, wie ga ik ontmoeten, wie verdwijnt er uit je leven en wie komt erbij, wat leer ik weer bij en waar zal ik mij over verbazen ?

en iedere keer weer een balans vinden om alles passend te krijgen in die verdomde 24/7. Als een atleet die zijn techniek moet kunnen toepassen met de gewonnen kracht.

Iedere leeftijd heeft weer zijn bijzonderheden,

eigenaardigheden of mogelijkheden  en als gezegd:

ik kijk er naar uit.

Afgelopen jaar weer wat oude bekenden tegengekomen. Leuk die gedeelde herinneringen...maar is dat een basis voor de toekomst of zijn we uitgepraat na 3 lunches ? en doet het antwoord er eigenlijk toe ? Ik denk het niet. Waarom niet gewoon genieten van het  moment en afsluiten met ‘leuk ! moeten we gauw nog eens doen’. Hoe gemeend ook op dat moment, vaak van twee kanten, de volgende dag kan je er toch heel anders over denken.

We nemen ons in ieder geval voor gauw nog eens te bellen (al dan niet voor een afspraak). Maar het leven gaat door en als je je schuldig voelt na lange tijd wordt het geen belletje maar een ‘veilig’ mailtje met vage excuses. Ineens ga je bedenken wat die ander misschien denkt en volgens mij staat die beleving mijlen ver van de ooit zo gezellige lunchafspraak.

Ik ben weer een jaar ouder en ben voornemens nieuwsgierig te blijven maar meer bij de dag te leven. Als ik er nou zelf niet te moeilijk over doe...hoop ik dat de ander dat ook niet doet.

Dat laatste heb ik niet in de hand.
Dus mocht het anders uitpakken dan hoop ik dit met enige mildheid te kunnen aanschouwen.